Warszawa

Budowę murowanego kościoła w stylu późno-barokowym, na planie greckiego krzyża, z kopułą i 6-bocznym prezbiterium, rozpoczęto w 1691 r. Prace nadzorował nadworny architekt króla Jana III Sobieskiego, Tylman z Gamerem. Wzniesiona świątynia pw. św. Antoniego, choć niewielkich rozmiarów, robi imponujące wrażenie, zwłaszcza, gdy chodzi o wnętrze: bogate dekoracje malarsko-stiukowe, wieńce z kwiatów, liści i owoców, freskowe przedstawienia życia św. Antoniego i św. Franciszka. W głównym ołtarzu umieszczono obraz św. Antoniego, który, potarty o relikwie Patrona i uważany za łaskami słynący, otrzymał niegdyś fundator. Bernardyni przyjęli fundację w 1693 r., a gotowy już kościół został konsekrowany w 1698 r.

Stanisław Lubomirski sprowadził też z Rzymu relikwie św. Bonifacego, męczennika. Zostały one złożone w szklanej trumnie w małej krypcie pod głównym ołtarzem. Odpust związany z tym Świętym (14 maja) zyskał z czasem wielką rangę w okolicy. Sława Czerniakowa rozchodziła się daleko. Na kult nie wpłynęły hamująco rozbiory; dopiero upadek powstania styczniowego i kasata bernardynów zatarły w pamięci dawne tradycje Czerniakowa. Warto wspomnieć, że w czasach saskich rozwinęli czerniakowscy bernardyni duszpasterstwo dla przebywających w stolicy Niemców w ich języku.

Od 1864 r. zarząd nad klasztorem i kościołem przejęła diecezja. W 1916 r. erygowano w klasztorze parafię pw. św. Bonifacego. Bernardyni wrócili tu dopiero w 1945 r., rozpoczynając od razu szeroko zakrojone prace renowacyjne (obiekty uległy znacznym zniszczeniom w czasie wojny).