Radom

Niedługo później, w 1480 r., przystąpiono do budowy murowanego, jednonawowego, gotyckiego kościoła. Prace te trwały około 20 lat, po czym przystąpiono do budowy murowanego klasztoru. W 1516 r. całość była już gotowa. Zarówno kościół, jak i budynek klasztorny, o charakterystycznych, gotyckich dachach i fasadach, ozdobionych prostokątnymi, tynkowanymi wnękami i zębatymi szczytami, stanowią po dziś dzień przedmiot zainteresowania znawców sztuki. Kompleks klasztorny został obwarowany. Z końcem XVI w. dobudowano do kościoła kaplicę św. Anny. Na początku XVII w. przeprowadzono gruntowne prace remontowe, przebudowano także większą część ołtarzy, nadając im charakter barokowy.

Bernardyni radomscy od początku prowadzili w swoim kościele energiczne duszpasterstwo. Urządzali wystawne nabożeństwa, spowiadali, głosili kazania. Przedmiotem szczególnego kultu ze strony wiernych cieszył się i cieszy wciąż obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem, znajdujący się w prawobocznym ołtarzu świątyni. Wizerunek ten prawdopodobnie pochodzi ze Wschodu. Pierwotnie nosił nazwę Matki Boskiej Godzinkowej, później zaś był czczony pod tytułem Niepokalanego Poczęcia NMP.

W okresie zaborów radomski klasztor był czynnie zaangażowany w działalność patriotyczną. W czasie powstania styczniowego w klasztorze odbywały się narady powstańców, a bernardyni odbierali przysięgi od ruszających do walki. Nic dziwnego, że zakonników spotkały represje. Wielu z nich zostało zesłanych w głąb Rosji. W lipcu 1863 r. na terenie klasztoru zakwaterowały się oddziały rosyjskie, a rok później dokonano kasaty klasztoru. Kościół i klasztor przeszedł pod opiekę księży diecezjalnych.

Bernardyni wrócili do Radomia w 1936 r. Klasztor wymagał gruntownego remontu; trwał od przeszło 40 lat. W 1959 r. pożar strawił dach kościoła i uszkodził polichromię. Postanowiono jej nie konserwować, a położyć nacisk na odnowienie i podkreślenie gotyckiej architektury wnętrza.