Bernardynki – Łowicz

Uroczystego wprowadzenia mniszek do nowego konwentu dokonał w roku 1650 Arcybiskup Gnieźnieński Maciej Łubieński. W tym samym roku kasztelan Marcin Sadowski przeznaczył na rzecz nowego konwentu darowiznę dwóch posiadłości spośród swoich dóbr: wsi Modła i Słup, aby zapewniły one utrzymanie zakonnicom i pozostającym na ich wychowaniu dziewczętom.

Bernardynki przeprowadzając się do nowo wybudowanego konwentu były zobowiązane do poddania się reformie. Dla wielu sióstr, żyjących dotąd bez klauzury i ślubów uroczystych, takie zamknięcie na całe życie i utrata wszelkiej własności były uważane za warunki nie do przyjęcia. Nie można było na siłę zmuszać do radykalnej zmiany stylu życia zakonnice, które zobowiązały się do życia na innych warunkach. Te problemy z reformą sióstr mieli bernardyni we wszystkich miastach, gdzie były klasztory bernardynek. Łowickie zakonnice jednak reformy przyjąć nie chciały.

Prowincjał bernardynów, pomimo napomnień i wydawanych zarządzeń, nie potrafił zaradzić powstającym w klasztorze napięciom i sporom. Oddał więc klasztor w roku 1667 pod jurysdykcję arcybiskupa gnieźnieńskiego. Prymas Mikołaj Prażmowski początkowo przywrócił zachowanie reguły, ale nie na długo. Gdy zakonnice w dalszym ciągu nie zachowywały klauzury i lekceważyły władzę arcybiskupa w roku 1669 usunął je z klasztoru przy użyciu siły, a klasztor z kościołem początkowo powierzył opiece proboszczowi z Głowna. Później jednak postanowił oddać go na cele kolegium Zakonowi Pijarów w roku 1671.

Marianna Załuska, przełożona nieklauzurowych bernardynek, zabiegała na wszystkie strony, by fundację siostrom przywrócić. Oburzona złamaniem woli fundatora, wystąpiła do Kongregacji w Rzymie, oddając się urzędowo pod opiekę Stolicy Apostolskiej. Dwa lata później, gdy prymas Prażmowski zmarł, zakonnice nie widząc już przeszkody do odebrania klasztoru. Nie czekając na odpowiedź Kongregacji z Rzymu przyspieszyły ponowne przejęcie klasztoru. W kronice bernardynek czytamy, że w dzień odpustowy, gdy pijarzy byli zajęci nabożeństwem, zakonnice w przebraniu rycerzy zorganizowały najazd z pomocą krewnych, opanowały klasztor, powynosiły wszystkie sprzęty pijarów i zatarasowały drzwi i furtę.

Następny arcybiskup gnieźnieński, Andrzej Olszowski, przywrócił siostrom ich fundację i ponownie przekazał je pod jurysdykcję prowincjała bernardynów. Ten z kolei odczekał kilka lat, aż wspólnota niezreformowanych sióstr wygasła i rozpoczął fundację na nowo, sprowadzając do Łowicza klauzurowe bernardynki z Wielunia. W roku 1679 odbyły się pierwsze obłóczyny już w prawdziwie klauzurowym konwencie, po których nastąpiła eksplozja powołań – do roku 1692 obleczono w habit 20 sióstr i cały klasztor się zapełnił.

Głównym zajęciem sióstr była modlitwa, w tym codzienne rozmyślanie i chórowe odmawianie lub śpiewanie w języku łacińskim brewiarza kapłańskiego. Pozostały czas wypełniały zakonnice pracą ręczną; m.in. sporządzały szaty i paramenty liturgiczne dla różnych kościołów, co stanowiło również źródło utrzymania. Według życzenia fundatora zajmowały się też wychowaniem i kształceniem dziewcząt. Program nauczania obejmował: czytanie, pisanie, rachunki, katechizm, naukę języka francuskiego, śpiew, muzykę i roboty ręczne.

Obecnie siostry zajmują się ręcznym haftem (szat liturgicznych, chorągwi i sztandarów), wypiekiem komunikantów i opłatków, prowadzeniem bursy dla uczących się dziewcząt oraz zaopatrywaniem w posiłki ludzi potrzebujących.

Posługę kapelana przy klasztorze sióstr pełni obecnie o. Franciszek Zienkiewicz.