Franciszkanki – Sandomierz – Zakopane

Franciszkanki – Sandomierz

Początki Zgromadzenia Córek św. Franciszka Serafickiego przypadają na bardzo ważny etap naszych polskich dziejów – kształtowanie się i odbudowa niepodległej Ojczyzny, czas II wojny światowej oraz sytuacja narodu po wyzwoleniu. Dnia 4 października 1928, ks. Antoni Rewera – gorliwy duszpasterz – społecznik – tercjarz franciszkański, powołał do życia Towarzystwo Domu Ludowego p.w. św. Franciszka w Sandomierzu. Ze składek III zakonu franciszkańskiego w roku 1928 zakupił dom przy ul. Krakowskiej w Sandomierzu, w którym miały odbywać się dni skupienia dla licznych stowarzyszeń religijnych. Pierwsze Tercjarki, które w nim zamieszkały, prowadziły życie wspólne, składały śluby wg Reguły III Zakonu św. Franciszka i bardzo dobrze spełniały swoje obowiązki prowadzenia Domu Ludowego, będąc jednocześnie pomocą w licznych inicjatywach duszpasterskich swego Założyciela. W niedługim czasie zaczęły zgłaszać się młode dziewczęta, pragnące nieść taką samą posługę. W tej sytuacji w 1933 roku ks. Rewera utworzył nowicjat, a s. Aniela Osmala została pierwszą przełożoną wspólnoty, która przyjęła nazwę Stowarzyszenia Sióstr św. Franciszka. Aby pełniej zaangażować się w działalność Kościoła członkinie stowarzyszenia poprosiły swojego Ojca o napisanie reguły, a tym samym wystosowały prośbę do władz kościelnych o zatwierdzenie stowarzyszenia, jako zgromadzenia zakonnego opartego na regule III – ego Zakonu św. Franciszka. W wyniku działań wojennych działalność stowarzyszenia była ograniczona. Naród i Kościół w tym czasie był mocno doświadczony tragizmem wojny. Wielu Polaków było prześladowanych włącznie z aresztowaniem i wywiezieniem do obozów.

Klient Dom Generalny Zgromadzenia Córek św. Franciszka Serafickiego Usługi ul. Leszka Czarnego 9 27-600 Sandomierz Umiejętność 15-832-43-17 Rok sandomierska

Sandomierz – franciszkanki

Wiosną 1942 r. w Sandomierzu hitlerowcy dokonali wielu aresztowań duchownych, a wśród nich znalazł się ks. Prałat Antoni Rewera. Sędziwy kapłan ukrywał swoich parafian poszukiwanych przez okupantów (zaangażowanych w działalność podziemną), a tym samym przyjął na siebie wyrok śmierci. Został wywieziony do obozu w Oświęcimiu, a następnie do Dachau gdzie poniósł śmierć męczeńską 1 października 1942 r. mając 75 lat życia, w tym 50 lat służby w kapłaństwie. Jego męczeńska śmierć stała się posiewem nowego dzieła, które pomimo wielu trudności i przeszkód przetrwało i już po wojnie z prawem własnym opracowanym (na podstawie wskazówek danych przez Ojca Założyciela Antoniego) przez ks. Wincentego Granata i bp. Piotra Gołębiowskiego zostało zatwierdzone 3 października 1959 roku na mocy dekretu erekcyjnego wydanego przez biskupa Jana Kantego Lorka. Odtąd Stowarzyszenie zaczęło nosić nazwę „Zgromadzenie Córek św. Franciszka Serafickiego”. Zgromadzenie pozostając na prawie diecezjalnym, z wielkim zapałem włączyło się w realizację charyzmatu Założyciela, pomagając w pracy duszpasterskiej. Siostry starały się właściwie odczytywać znaki czasu i podejmowały kolejne wyzwania.

Obecnie siostry katechizują dzieci i młodzież, pełnią funkcję organistek, kancelistek, zakrystianek, pracują na plebaniach, prowadzą domy rekolekcyjne, posługują ludziom chorym i starszym. Największą radością dla wszystkich sióstr była beatyfikacja Założyciela, ks. Prał. Antoniego Rewery, w gronie 108 męczenników II Wojny światowej w dniu 13 czerwca 1999 roku, w czasie Mszy św. w Warszawie przez Ojca Świętego Jana Pawła II oraz zatwierdzenie Zgromadzenia na prawie papieskim (8 grudnia 1999 r.).

Siostry franciszkanki już od lat powojennych prosiły naszą prowincję zakonną o opiekę i pomoc duchową. Ostatnim duchowym opiekunem aż do końca lat dziwięćdziesiątych był O. Cherubin Pająk. Od 1998 posługuje siostrom o. Adrian Loryś, organizując rekolekcje, dni skupienia, warsztaty psychologiczno – duchowe, konferencje i spowiedzi. W ostatnich latach, pomimo istniejącego obok wspólnoty domu generalnego nowicjatu, stan liczebny sióstr spada i waha się w granicach trzydziestu osób.